Μικρή τη φώναζαν βιβλιοφάγο και είχε από τότε τη συνήθεια να διαβάζει δυνατά. Στο σπίτι, στον δρόμο, στην παραλία, μετά στο μετρό. «Είναι κάτι σαν κουσούρι», λέει. «Φοβάμαι ότι, αν δε διαβάσω δυνατά, δε θα καταλάβω τι διαβάζω». Η Κατερίνα Παπανδρέου, μία από τις πιο χαρισματικές νέες ηθοποιούς του θεάτρου μας, ορμώμενη από την αγάπη της για το βιβλίο, ξεκίνησε το δικό της podcast – που διόλου τυχαία το ονόμασε «Βιβλιοφάγο» – σαν μία προσπάθεια για τη δημιουργία μίας ακουστικής βιβλιοθήκης με έργα της ελληνικής λογοτεχνίας. Διηγήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, του Παύλου Νιρβάνα, του Αργύρη Εφταλιώτη, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, έργα που αγαπούσε από πάντα, αλλά και διηγήματα που ανακάλυψε τον τελευταίο καιρό ζωντανεύουν μέσα από τη φωνή της. Μια φωνή που σε γυρίζει πίσω στον χρόνο, έχει κάτι από Έλλη Λαμπέτη τολμώ να πω, μια φωνή που συλλαμβάνει την ευαισθησία που κρύβεται στα ημιτόνια μεταξύ των λέξεων, που σε ξαφνιάζει καθώς ξαφνιάζεται και εκείνη από τα ίδια τα κείμενα. Είχα τη χαρά να συνομιλήσω μαζί της με αφορμή αυτό το υπέροχο εγχείρημα.
Η ιδέα γι’ αυτό το podcast άρχισε να τριγυρίζει στη σκέψη σου από το πρώτο λοκντάουν. Πότε όμως ξεκίνησες την πρώτη ηχογράφηση; Πώς συνέβη;
Η ιδέα υπήρχε πολύ καιρό και κάποια στιγμή μου έκαναν δώρο ένα μικρόφωνο. Και το είχα εκεί και καθόταν. Κι έλεγα θα δοκιμάσω, αλλά το ανέβαλα. Μάλλον λίγο το φοβόμουν. Και ήταν η περίοδος, που ανακοινώθηκε η πληρότητα 30% στα θέατρα τον Οκτώβρη, ήμουν σε μια πρόβα για την παράσταση Το μινόρε της αυγής στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και υπήρχε μια αναστάτωση για το εάν μπορεί να συνεχιστεί η παραγωγή ή όχι, υπό αυτές τις συνθήκες. Και για ένα διήμερο-τριήμερο ήμασταν στο ότι δεν θα συνεχίσει. Πήγε να με πάρει πολύ από κάτω, ήμουν και μόνη μου στο σπίτι, είχε και κακό καιρό θυμάμαι, και λέω: «Κομμάτια να γίνει, θα ηχογραφήσω». Εκείνο το διήμερο το πέρασα ηχογραφώντας τα δύο-τρία πρώτα, δύο διηγήματα του Λαπαθιώτη και ένα του Παπαδιαμάντη.
Αυτό που μου κάνει πάντως εντύπωση είναι η σύνδεσή σου με ένα κομμάτι της λογοτεχνίας που θα έλεγε κανείς ότι είναι πολύ «παλιό» για έναν τόσο νέο άνθρωπο όσο εσύ;
Έχω μια μεγάλη αγάπη για όσα θεωρούμε «παλιά». Πολύ συχνά νιώθω ότι θα έπρεπε να είμαι γεννημένη 100 χρόνια πριν και από σπόντα βρέθηκα εδώ σήμερα. Αυτά τα κείμενα με συγκινούν πάρα πολύ, νιώθω ότι τα καταλαβαίνω πιο πολύ από κάτι σημερινό. Και τα βρίσκω και πολύ σύγχρονα στη θεματολογία τους. Έχουν μια ευαισθησία που την έχω ανάγκη και γι’ αυτό πάω και ακουμπάω πάνω τους.
Όταν λες σύγχρονα, ως προς τη θεματολογία τους, τι εννοείς;
Για παράδειγμα, το Γυαλένιο μάτι του Λαπαθιώτη είναι σουρρεαλιστικό εντελώς. Νομίζω ότι είναι μια ιστορία από το μέλλον, με την έννοια ότι αυτός οραματίστηκε ένα γυαλάκι που θα έμπαινε σε ένα μάτι, το οποίο έχει σκέψη και φωνή και αισθήματα, λίγο Black Mirror είναι όλο αυτό. Και, φυσικά, όταν λέω σύγχρονα, εννοώ ότι μιλούν για τα πράγματα που μιλάμε πάντα: την αγάπη, τον έρωτα, τη μοναξιά, τον πόλεμο, τον θάνατο, τη φιλία. Αυτά τα θέματα δεν παλιώνουν.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στον ιστότοπο…
Πηγή: elculture.gr, από τη Σοφία Ευτυχιάδου, 11.12.20